استادان حاج منصور ارضی
از بزرگانی که می توان به عنوان بزرگ این راه به وی اشاره کرد، حاج حسن ارضی است. او صاحب نفسی است که شاگردی مرحوم شیخ محمود نجفی را برای خود فضل می داند و به آن افتخار می کند و بهره مندی خود را از آستان ارباب مدیون حاج اکبر ناظم رحمة الله علیه می داند. نوای حاج حسن ارضی سال های مدیدی در صحن و سرای سیدالکریم عبدالعظیم حسنی علیه السلام پیچیده است.
مرد مناجاتی که چهل سال مداوم دعای کمیل امیرالمومنین علیه السلام را برای مردم مشتاق به درگاه الهی خوانده است. ایشان اولین استاد خود را حاج آقا شمس فخر می داند. حاج حسن ارضی مداحی را هنر می داند و حرفه معرفی نمی کند. حاج آقا آرام ایشان را “مجسمه اشک” می دانست و می فرمود:” از آن لحظه ای که حاج حسن به زیارت حضرت عبدالعظیم حسنی می آمد، گریه می کرد و تا آخر دعای کمیل اشک می ریخت. آن قدر بزرگانه با خواننده های دیگر برخورد می کرد تا راه پیدا کنند و پیشرفت نمایند و با مبتدی ترین خواننده گریه می کرد و مجلس او را گرم می کرد. بالاترین حاجات مردم در دعای کمیل سحر شب جمعه سیدالکریم که با نفس حاج حسن ارضی عطر آگین بود برآورده می شد. یادم نمی رود یکی از رفقا که بعد از مدتی از خویشان حاج حسن آقا شد، بیماری سختی داشت که وقتی در فاطمیه در منزل حاج حسن آقا خدمت ایشان رسیدیم فرمودند: این درد در سحر شب جمعه درمان می شود و همان هم شد.”
از حاج حسن آقا ارضی می توان به عنوان اولین استاد حاج منصور یاد کرد که در زمینه های مختلف مداحی برای او استادی کرده است.
در اینجا جا دارد ذکر خیری از مرحوم محبوبی داشته باشیم. مرحوم حاج آقا محبوبی، فردی بود کاسب که شغلش خرید و فروش در و پنجره های قدیمی بود. حاج آقا منصور با خیر از او یاد می کند. مردی که اهل مزاح بود ولی شوخی بیهوده از او نمی دیدند. راه گریه کردن را به قول خود حاج آقا، آقای محبوبی به ایشان یاد داد.
حاج آقا منصور ارضی می فرماید:
سال ۴۱ و ۴۲ که از میدان اعدام به نازی آباد می رفتیم، در هیئتی به نام هیئت صبح های جمعه با ایشان آشنا شدم. او در اولیای خدا بارز بود. تقوی و عزاداری را با هم داشت. می فرمود تا کامل اشک نریختی، ناله نزن! ایشان مورد نظر شیخ رضا سراج بود. حالات گریه را که در روایات آمده را کاملا رعایت می کرد. گریبان را باز می کرد و آستین را بالا می زد. ایشان برای امام مجتبی علیه السلام گریه عجیبی داشت. او یک فرد عادی بود اما وقتی وارد جایی می شد غوغا می کرد. او در مسجد خدا از دنیا رفت. انسان از دیدار او هیچگاه سیر نمی شد. در گریه توجهی به تماشای مردم نداشت. روز عاشورا که بیرون می آمد روی زمین داغ می نشست و زبان می گرفت و جملاتی از مقتل می خواند و گریه می کرد کانه فرزند خودش از دنیا رفته. یا پدر خودش را کشته اند. او راه گریه کردن را به من یاد داد. براستی آن روایتی که فرموده اند: «مردها در عزای ما مثل زن بچه مرده گریه خواهند کرد» مصداقش حاج آقا محبوبی بود.
منبع: کتاب رسالت نوکری | استاد حاج منصور ارضی
